Alberto Vilanova - Ensaísta e Historiador

“Coa luz antártica nos ollos, unha tarde, perto do anoitecer, descemos en Bahía Branca. Alí moraba un exiliado galego, Alberto Vilanova, ao que eu me consideraba na obriga de visitar. Encarregara da localización a Pepe Núñez, non ben chegamos ao hotel. Aquel inesquecente amigo, ten ben dotado doutras cualidades, non era un lince para semellantes pesquisas. Ou eu non o tiña por tal. Indagou algo, con aparente pouco éxito. Diante da miña insistencia, sobre das once da noite, mentres Pepe Fernández anticipaba o tempo na cama, tomamos un carro de aluguer. Un pouco ás tentas saímos cara ao sur da espallada cidade, entramos en penuria de luces nunha bairrada do arrabaldo. As casas dunha planta daban a paraxes extralongos. Por un deles introduciuse Pepe Núñez. Ao pouco tempo berrando moito, chamoume. Un xarro de luz forte a ancho saía sobre a sombra mesta do pasadizo. Cando alí arribei atopei ao erudito no seu mundo.

Máis que poboado por un home pequeneiro de talla e grande de saberes biográficos, pareceume entrar na cova dun mago. Detrás da persoa, diante e polas beiras... montes de libros, folletos, revistas, xornais. Unha impoñente e abraiante acumulación de cultura impresa que ameazaba tragar a quen se arrimara.
Non puiden silenciar o meu abraio. Cando me escoitou ergueuse da cadeira, abriu unha porta lateral, e díxome: ‘Pois mira o que teño neste cuarto...’ Aquela visión do erudito galego na noite patagónica, deixou unha imaxe incancelable na miña pantalla de ocasional vagamundo. Algúns anos despois eu tería que botar unha man ao erudito mergullado no seu mar de papel, para que Galiza recuperara o tesouro bibliográfico formado por un home só nas soedades patagónicas”.